Afgelopen week zat er een klant tegenover mij die sinds kort de diagnose autisme had gekregen. Deze dame had haar hele leven al het gevoel dat ze “anders” was. “Het lijkt wel alsof iedereen een soort handleiding heeft gekregen voor het leven, behalve ik”. Gedurende de jaren had ze geleerd de dingen die ze moeilijk vond enigszins te verbloemen. Ze ging gewoon naar feestjes en verjaardagen, werkte in een kantoortuin, lunchte elke dag trouw met haar collega’s… maar ze kwam elke dag uitgeput en totaal overprikkeld thuis.
Toen haar zoontje vastliep op school, kwam er de diagnose autisme uit. Hierdoor ging het balletje rollen en na lang wikken en wegen heeft zij zichzelf ook laten testen. De diagnose was onverbiddelijk: ook zij had een vorm van autisme.
“En nu?”. Twee betraande ogen keken me vragend aan. “Ben ik dan nu anders, omdat ik die diagnose heb? Ben ik gehandicapt? Sta ik dan nu buiten de maatschappij?” Ik keek haar glimlachend aan en beantwoordde haar vragen met een volmondige NEE, zeker niet!